Vrijheidsbeperkende maatregelen

Wij willen een ziekenhuis zijn waar patiënten zich veilig en gesteund voelen en waar hun welzijn altijd voorop staat. Ons streven is om het gebruik van fixatie tot een minimum te beperken en alleen toe te passen wanneer er geen alternatief meer voorhanden is. Onder fixatie verstaan we “elke handeling of elk gebruik van materiaal die de bewegingsvrijheid van een patiënt beperkt, verhindert of belemmert, waarbij de patiënt niet zelfstandig zijn bewegingsvrijheid kan herwinnen”.

In situaties waarin fixatie noodzakelijk is, richten we ons beleid op het minimaliseren van de duur en intensiteit van de fixatie en op het regelmatig evalueren van de behoefte aan fixatie. We zijn ons bewust van de impact die fixatie kan hebben op de patiënt, zowel fysiek als mentaal. Daarom wegen we zorgvuldig af of fixatie de beste oplossing is voor de patiënt en rekening houden met zijn of haar individuele behoeften en wensen. We communiceren ook open met patiënten en hun families over het beleid en betrekken hen bij de besluitvorming tot fixatie.

De meest voorkomende vormen van fixatie zijn een voorzettafel met klos, een lendengordel met pols- en/of enkelbanden en een verpleegdeken.

Wij respecteren de zelfbeschikkingsmogelijkheden van onze patiënten zo veel mogelijk. Ons beleid is er dan ook op gericht om afzondering alleen toe te passen als laatste redmiddel, en alleen in situaties waarin er sprake is van een ernstig gevaar voor de veiligheid van de patiënt zelf of anderen. We bieden patiënten een veilige en rustige omgeving waarin zij kunnen herstellen en behandeld kunnen worden, zonder dat hun gevoel van eigenwaarde wordt aangetast. Daarom kan er overgegaan worden tot afzondering van de patiënt in een daartoe speciaal voorziene en beveiligde ruimte. Hiervoor hanteren we een procedure waarin de afspraken voor het afzonderen van patiënten zijn vastgelegd zodat dit op een veilige, therapeutische en verantwoorde manier kan gebeuren.

We beseffen dat afzondering een ingrijpende maatregel is, en we bieden daarom zo veel mogelijk alternatieve interventies aan. Zo zetten we in op extra toezicht, aangepaste omgeving of activiteiten om de patiënt te helpen kalmeren en tot rust te komen.

Dwangmedicatie is het toedienen van medicatie aan een patiënt zonder zijn of haar toestemming. In acute crisissituaties of wanneer andere interventies niet effectief zijn gebleken, kan mogelijk medicatie worden toegediend zonder akkoord van de patiënt. Het toedienen van dwangmedicatie is een maatregel die alleen in zeer specifieke situaties mag worden toegepast en met de grootste zorgvuldigheid moet worden uitgevoerd en gebeurt na volledig voorschrift van de arts. We betrekken de patiënt en familie steeds bij de besluitvorming en communiceren over onze overwegingen en keuzes.